Arslanbob

Buiten de grote steden vind je in Kirgizië geen hotels. Je bent dus aangewezen op het lokale CBT-bureau om je aan een overnachtingsplaats te helpen. CBT staat voor Community Based Tourism, het is een zegen voor heel wat arme Kirgiezen. Wat je betaalt gaat rechtstreeks naar de mensen zelf, zij dragen een klein percentage af aan de organisatie. In Arslanbob logeren we bij een fijn gastgezin. De accommodatie is evenwel zeer basic. Het toilet is een gat in de vloer, de douche is iets dat je op scoutskamp ook zou kunnen bouwen met een tank van 50 liter op het dak, dus het is gokken : ga je eerst, moet je zeer zuinig zijn (nog drie wachtenden na u), ga je laatst, loop je het risico zonder water te vallen als je voorgangers te kwistig geweest zijn.
Arslanbob is een dorp met 18000 inwoners op 1600m hoogte (lucht!). Toerisme draait hier goed, vinden ze, gisteren waren er zeker 20 toeristen. We kregen meteen een stevige storm over ons, niemand in het dorp kon zich herinneren wanneer dat nog eens voorgevallen was en er is veel schade. Hier wonen hoofdzakelijk Oezbeken, behoorlijk streng moslim dus we moeten altijd een lange broek dragen (toch nog steeds warm). Gisteren wandelden we alleen naar de grote waterval, vandaag trokken we eropuit met een lokale gids. We stapten door een enorm bos walnootbomen, langs mooie panorama's en een kleine waterval waar veel lokaal toerisme was. Halverwege stopten we op een schaduwrijke picknickplek. Daar kwam een kok voor ons koken.

We waren er niet alleen, er kwamen plots 15 Kirgizische vrouwen aan die goed georganiseerd waren en ook meteen begonnen met deeg kneden en aardappelen schillen. Terwijl ons stoofpotje stond te sudderen, ging Sofie bij de vrouwen zitten kletsen. Klassiek begint een gesprek met de volgende vragen : Hoe heet jij? Hoe oud ben jij? (Hierop krijg je dan de leeftijd van alle andere vrouwen, met vermelding van wie de oudste is enz). We kregen een soort van smoutebollenbrood aangeboden, en toen was ook ons eten klaar. Je zit hier altijd op de grond of op een taptsjan om te eten. De tafel is ook altijd rijkelijk gevuld, de standaarddrank is thee. Onze gastheer bakt ook superlekkere cookies.

Intussen hebben we beslist hoe we verdergaan. Morgen wordt een lange reisdag, dan rijden we tot Kyzyl-Oi. Als de CBT-coördinator ons transport geregeld heeft tenminste, het is al avond en we weten nog niets.
Hier is nergens wifi en er is ook geen internetcafé. We hebben dus een lokale SIM gekocht met data. Op die manier kunnen we toch nog een bericht posten.