Asraf in het Nurataugebergte

Vele kilometers reden we door de desolate Oezbeekse steppe om aan te komen in Asraf. Geen gsm - verbinding, geen wifi, dichtstbijzijnde winkel op 30 km en dus volledig aangewezen op ons gastgezin. We werden hartelijk onthaald en kregen een lekkere maaltijd met veel peulvruchten (grommelbuiken tot gevolg). Na het eten moesten we op de taptsjan gaan liggen, een soort groot bed met kussens onder een boom. Lezen, slapen en thee drinken waren onze namiddagactiviteiten. Tegen de avond nam één van de leden van het gezin ons mee op een wandelingetje door het dorp, zijnde een paar huizen, een kerkhof en veel tuinen waarin ze groenten en fruit kweken. Oorspronkelijk zijn deze mensen Tadjieken, ze spreken ook Tadjieks, een taal die verwant schijnt te zijn met het Farsi  (Afghanistan) en dus niet met het Russisch. Boeiend! Geert ging nog wodka drinken met de mannen, na de plow als avondeten kropen we vroeg in ons bed. De volgende dag zouden we een grotere wandeling maken. Omwille van de hitte vertrokken we om 6 uur. We stapten goed door, hadden een heel interessante man als gids en leerden veel over de geschiedenis van de streek en de manier waarop de mensen er leven. De kinderen krijgen onderwijs van 7 tot 18 jaar, ze leren Tadjieks, Oezbeeks, Engels en Duits. Van onderwijs in die laatste twee talen merk je in de praktijk evenwel bitter weinig, het Russisch verdwijnt langzaam maar zeker. Na onze wandeling wachtte ons een zalig ontbijt met pannenkoeken, de rest van de dag brachten we door ... op de taptsjan.
Deze ochtend vertrokken we dan richting Bukhara . Een lange rit aan soms helse snelheid bracht ons terug in de stad. We verloren tijd door road blocks met controle van onze bagage (sigaretten? wodka?), een platte band, en slechte weg. Maar wat is dat toch allemaal relatief als je nu de berichten over Nice leest. Daar blijven ze in het mooie Nurataugebergte toch van gespaard, al hebben ze hun deel vroeger ook al wel gehad.